Jesień

Idzie jesień. A tuż przy niej wiadomo, drepcze mała, szara, wredna pizda, o imieniu Deprecha. I wywraca świńskimi oczkami czyhając na moment naszej nieuwagi. Czai się, by znienacka jednym susem wbić się w nasz krwiobieg i wtłoczyć do niego cierpką toksynę.

I na nic grube płaszcze, na nic ciepłe szale, 

Na nic też rajtuzy, leginsy, korale

Deprecha już zaciera swoje tarcze tnące

I czeka niecierpliwie aż osłabnie słońce

I ciach i sru!

I bach i w ruch!

Ruszyła maszyna po liściach niedbale

W dziupli ma centralnie nasz środkowy palec

Nic jej nie poskromi, nic jej nie powstrzyma

No chyba, że zima!

*****

Na jesień odzywa się we mnie jakiś taki pierwiastek liryczny. Zdaje się, że to już. Wybaczcie! Z innych ciekawostek, to czasami, głównie w listopadowe wieczory, wydaje mi się, że mam na imię Ildefons. Całkiem niekiepsko, prawda?