W poezji, jak prawił Miłosz, kluczowym środkiem artystycznym jest dobór słów. Należy tak je zestawiać, aby nietypowość połączenia poruszała. Można grać kontrastem i hipnotyzować czytelników oksymoronami:
niebiańskimi płomieniami,
czułymi barbarzyńcami,
bezbrzeżnymi wannami,
czy cudowną trzeźwością
Można też grać ostrzej i stosować bardziej drastyczne kompozycje, z głównym naciskiem na szok:
szmer mielonych ludzkich serc,
zmurszałe ruchy jelit życia,
rozwichrzone łajna wdów
Można też całkowicie oddalić się od schematu, czasami poświęcając nawet sens przekazu, i uznać, że tylko absurd daje odbiorcy należytą swobodę i pole do interpretacji:
Czołgi mierzwiły stopami rajskie knedle,
Meduzy wiły warkocze z piasku
Duchy chudły w gminnej kryjówce
Cicho wszędzie, głucho wszędzie
Łabędzie też stopami w piasku - po wielkiemu cichu.
Sztuczki warto znać, zwłaszcza jak ma się jakieś takie liryczne ciągoty. Pamiętajcie: oksymoron, szok i absurd! - to kwintesencja dzieła wielkiego. Mistrzowie gatunku już w jednym wersie potrafili zawrzeć wszystko. A nasz narodowy mistrz nad mistrzami, dokonywał tego w trzech słowach. W jakich? A w takich: "Litwo, Ojczyzno moja! (...)"
