środa, 1 stycznia 2020

Sylwester 2019

Sylwestra obchodzimy w domu. W zasadzie to spędzamy. Letarg w fotelu przed telewizorem, paluszki i herbata pod ręką. Bimba chora. Przegrywa doktliwie z przeziębieniem. Prycha, charczy  rzadko komentując treści z ekranu. Zrzędzi jakoś bez polotu. Ja skaczę po kanałach nie mogąc zdecydować, który serwuje największą egzotykę. Wygrywa TVP2. Hipnotyzujący, wiejski festyn w rozmiarze XXL w wielkoestradowej oprawie. Króluje disco bigos. Niebotyczny kicz i pompa! Pompa tłocząca rozrywkowe szambo do głów telweidzów. Patrzymy i nie wierzymy. Na scenie gość z Modern Talking. Żywy. Rusza ustami. Tłum śpiewa z nim "jomaha, jomaso" . Ciężko przełączyć. Budzi się jakaś irracjonalna nadzeja, że może zaraz pojawi się Niewolnica Izaura albo na scenę wypełzną Carringtonowie. Pojawiają się chłopcy z Milano. Nie wybrzydzamy, Witamy ich cichym acz serdecznym "o ja pierdolę". Sylwester Marzeń trwa! Słupki oglądalności na poziomie sześciu milionów! Co za wieczór!



piątek, 1 listopada 2019

Matka Natura

Poród, rzekomo największy cud natury - od strony technicznej jest totalnie spartolony. W dużym skrócie chodzi o to, że zbyt duży człowiek wychodzi ze zbyt małej dziury w zbyt dużych bólach, w zbyt długim czasie. I to jeszcze nie ma żadnych gwarancji, że wyjdzie cało. Lepiej rodzić w szpitalu, bo może trzeba będzie nagle przetaczać krew, operować albo niewiadomo co jeszcze. 
 
Tak to wymyśliła nasza idolka, Matka Natura. Ciężko powiedzieć czy ten tandetny koncept powstał po kuflu soków tłoczonych na zimno z eko warzyw, czy też po setce oleju lnianego bogatego w rozmaite omegi, a może po jakichś ziołach z segmentu detox. Fakt faktem doświadczenie porodu sprawia, że autorytet Matki Natury ginie a zwrot "naturalne dobro" brzmi żartobliwie, a wręcz jak oksymoron. 

Ale to jeszcze nie koniec. Okazuje się bowiem, że nowo urodzony bywalec świata jest naturalnie niezdolny do jakiejkolwiek samodzielności. Jedynym dla niego naturalnym pokarmem jest mleko matki bogate w laktozę, której rzecz jasna nie toleruje. Naturalne są zatem wzdęcia i kolki, które wywołują ból i płacz. Nie śpi dziecko, nie śpią rodzice. Zmęczenie, napięcie i rozdrażnienie rośnie - wszystko w zgodzie z naturą. 

Kładę się, aby odsapnąć. Pod powiekami widzę drepczącą zamszoną Matkę Naturę. Lezie gdzieś w głąb lasu. Jej kubraczek z kolorowych liści szeleści niemiłosiernie. Megalomanka i partaczka. Podążam za nią dyskretnie z czerwonym kanistrem i zapałkami. Po chwili aromat etyliny wypełnia powietrze. Słychać trzask odpalanej zapałki. 

Ze snu wyrywa mnie Bimbasińska, by oznajmić mi, że kupiła naturalne bio pieluszki bambusowe. Ciut droższe, ale naturalne! Bimbasińska niczego nie czai. 

piątek, 11 października 2019

Tośka

8 października na świat przyszła Tośka. W ogóle zwrot „przyszła na świat” sugeruje, że proces narodzin jest jakiś taki naturalny, samoistny, bezwysiłkowy i w zasadzie dzieje się sam. Nic bardziej mylnego. To jest jakaś jazda bez trzymanki, akuszerski armagedon a wrażenia są nie do opisania.

Na poród szedłem z bojowym i zadaniowym nastawieniem. Szedłem pomagać i wspierać. Przy skurczach pilnować oddechu, przy bólach partych trzymać Bimbę za rękę. Szedłem mobilizować,  dopingować i wyzwalać walkę. A przede wszystkim szedłem nie zemdleć. Wiadomo, kobieta tylko rodzi a mężczyzna aż jest tego świadkiem.

Poród to narastająca kaskada bolesnych doznań. Ból nie do zniesienia zastępowany jest kolejnym, silniejszym bólem nie do zniesienia i natychmiastową tęsknotą za tym poprzednim. Boli coraz bardziej, coraz dłużej i coraz częściej. Pocieszanie w stylu "najgorsze już za nami" szybko traci na wiarygodności. Na ból należałoby raczej rzeczowo oznajmić "ciesz się chwilą, zaraz będzie gorzej". Tak więc najlepiej za wiele nie komentować. Po prostu być, trwać i heroiczną miną maskować całkowitą bezradność. Podobno spisałem się nieźle.
Zemdleć nie zemdlałem, w chwili zero łzy wzruszenia uroniłem, pępowinę przeciąłem, Bimbę ucałowałem. Jedynie położnej nie wyściskałem, ale to mam zamiar dzisiaj nadrobić. 

Tosia jest cudowna. Dostaje od nas ogrom czułości i miłości, którą chłonie rozkosznie, jakoś tam przetwarza, by finalnie wypełnić nią pampersy. Tak, jest cudowna i przepiękna.



.

niedziela, 17 lutego 2019

Bronowice

Wieczorny smog spowił Bronowice, szczelnie otulając domostwa. Dla wielu mieszkańców był oparem szlachetnym niosącycm ducha wielkiej hitorii. Rodowici bronowiczanie wyczuwali w nim ponoć liryczne nuty poezji Rydla, majestat dzieł Wyspiańskiego czy tetmajerowską błogą aurę folkloru. Dla mnie, intruza, była to co najwyżej chochola woń, a po prawdzie to gryzący w gardło smród.

Niestety tej nocy musiałem udać się z Matyldą do weterynarza. Przyjmował w nowym domu, raptem dwie chałupy od słynnego dworku. Półtonowe krówsko niedomagało już od jakiegoś czasu i co gorsza, nie domagało już na całej linii. Mizerniało w oczach, w rogach, w wymionach i we wszystkim w czym można mizernieć. W połowie drogi zmizerniało też w nogach i rozkraczyło mi się na środku ulicy.

Cicho, głucho, pusto. Tylko półżywa Matylda i ja. Chwilę poczekałem licząc, że to przejściowy kryzys. Nic przejściowego to jednak nie było. Był to kolejny etap agonii i holistycznego rozpadu poczciwej krasuli. No nic, trzeba ciągnąć. Zostało z 200 metrów. Zakasałem rękawy złapałem ją za racice i niepewnie szarpnąłem. Coś chrupnęło, coś trzasnęło, ale się udało. Błoto pośniegowe zalegające na ulicy Tetmajera było moim sprzymierzeńcem. Bronowice oprócz gęstego smogu wypełniało teraz głuche szuranie bezwładnego krowiego korpusu po błotnej brei. Ciągnąłem za tylne nogi, aby mordą nie łapała błota. Czułem się jak strongmen przeciągający tira i wszystko było dobrze, dopóki było względnie płasko. Niestety przed sobą mieliśmy wzniesienie. Postanowiłem zaatakować z rozpędu tak jak to robią kolarze. Był szybki zryw a potem walka o każdy metr. Walka podczas której palenie w mięśniach rośnie, a prędkość niebotycznie spada. W końcu szuranie ustało i zastąpiło je moje dyszenie. Wciągałem bronowicki smog jak jakiś szalony koneser epoki młodej polski. Wieś, która przed stu laty była scenerią słynnego Wesela, teraz jest świadkiem dramatu. I to dramatu kalibru ciężkiego, Golgotą wsród Golgot.

Kolejne próby przesunięcia Matyldy skończyły się drastycznie. Znów byłem napięty jak strongmen, który tym razem zamiast ruszyć tira z miejsca, wyrywa z niego tylny zderzak i ląduje na dupie. Powtarzam raz jeszcze: wyrywa tylny zderzak! To nie koniec koszmaru. Ciągnie za przedni i ten też urywa. Ciągnie za wycieraczki, za wydech, za klamki, ciągnie za wszystko, za co można ciągnąć i wszystko wyrywa.

Siedziałem na krawężniku i chciało mi się płakać. Na ulicy obły jak wór korpus Matyldy a obok mnie na stosie na chodniku jej nogi, ogon, rogi, wymiona i głowa. Wiara, że weterynarz jest w stanie coś jeszcze zaradzić powoli ulatywała. Nie znałem się jednak na tym. W dobie transplantologii może jeszcze nie wszysto stracone. Skoro owieczkę robią z probówki to czemu krowy ma się nie dać zrobić z części. Trzeba spróbować. Uznałem, że u krowy najwięcej życia jest w korpusie i wymionach toteż te podzespoły potraktowałem priorytetowo. Pod bramę weta pobiegłem najpierw z wymionami a potem na czworakch doturlałem jakoś tam i korpus. Nacisnąłem dzwonek i nie czekając aż ktoś otworzy zbiegłem po resztę elementów. Gdy wróciłem z nogami, głową i ogonem (rogów nie mogłem znaleźć, może jakieś bronowickie sępy porwały), weterynarz już stał nad Matyldą i kiwał głową. Jakby coś kalkulował, coś przeliczał, coś szacował. Ułożyłem w pośpiechu brakujące części, z przejęcia myląc nogi tylne z przednimi i lewe z prawymi, a być może myląc tylko głowę z ogonem i ze ściśniętym gardłem krzyknąłem szeptem: "Ratuj pan!".
Popatrzył na mnie jak na debila, coś wymamrotał pod nosem, że lewy bok wciągnął dużo soli i że wstępnie podwędzona. Znowu pogrążył się w myślach, z których po chwili się otrząsnął i spokojnym fachowym głosem powiedział:
- Ciężki przypadek. Współpracujemy jedank z kliniką Gemelli we Włoszech. Przetransportujemy ją tam jak najszybciej. Tam są najlepsi specjaliści. Pan wie, że leczyli tam papieża i składali Kubicę. Żadne puzzle im nie są straszne. Dobrze, że pan przyszedł. Głowa do góry!

Schyliłem się po głowę Matyldy i podniosłem ją ku niebu. Stałem tak chwilę nim zrozumialem, że były to tylko słowa otuchy weterynarza.
Odstawiłem głowę, on na Matyldę wysypał kilka szufel śniegu, pożegnał mnie i wyjął telefon.
Zza płotu krzyknąłem jeszcze, że rogi gdzieś zginęły. Zerknął na mnie i machnął ręką tak jakby ginące rogi nikogo tu nie dziwiły.

***
Matyldy nie udało się odratować.
Weterynarz nie wziął pieniędzy.
Tatara we Włoszech chwilowo nie polecam.

sobota, 26 stycznia 2019

Trzy akapity



Otrzepał z ramion nadchodzący zmierzch, który bezszelestnie zsypał się mu do obszernych i luźnych kieszeni płaszcza. Czuł na sobie zimny wzrok rozszarpywanych wiatrem chmur i młodzieńcze kaprysy promieni księżyca. Poprawił szalik owijając go ciasno wokół szyi i ruszył powoli w stronę jej domu. Żwirowa aleja zgrzytała boleśnie pod podeszwami. 

Stała przy oknie nerwowo wodząc palcem po zakurzonym parapecie. Malowała swe skrępowane znakami zapytania myśli. Jej oczy wbite w otchłań sprawiały wrażenie nieobecnych. Twarz zastygła w amorficznej pozie nie próbowała nawet flirtować z własnym odbiciem. Piersi mozolnie falowały z trudem rozkołysane płytkim oddechem. Przypominały przerdzewiałe boje, których czas na powierzchni dobiega końca. Karmione przez lata ciernistą strawą serce charczało coraz ciszej. Wszystko jakby gasło. Rosła jedynie nieskończona plątanina jej myśli zamknięta na lodowatym marmurowym blacie.

Zapukał i nie czekając na zaproszenie nacisnął klamkę. Drzwi się otworzyły z lekkim skrzypieniem. Trzeba by naoliwić - pomyślał mimowolnie. Ujrzał ją przy oknie. Stała nieruchomo. Palec pełniacy dotychczas funkcję pióra do zapisu myśli utknął gdzieś między doniczkami. Podszedł, położył jej rękę na ramieniu, omiótł wzrokiem parapet i powiedział: "ale tu syf, Jadźka!" Nim słowa opuściły jego usta już wiedział, że niefortunnie zagaił. Starał się pracować nad sobą. Najpierw przywitanie, potem w miarę wiarygodny komplement, a potem dopiero luźne spostrzeżenia! - tak sobie kiedyś postanowił. Znowu nie wyszło. Ocknęłą się momentalnie. Wzięła głębszy wdech. Oj znacząco głębszy, bo świst przeszył pomieszczenie, firanki się uniosły, obrusy podskoczyły, otworzyły się drzwi w szafach, szuflady wyjechały, świece przygasły a nadciągający zmierzch ulotnił się z jego kieszeni. 


wtorek, 1 stycznia 2019

Nowy Rok 2019

Witam Państwa w Nowym Roku. Sytuacja wygląda następująco: Bimbasińska leży w łóżku z kacem i z telefonem, w telewizji pies szuka bomby, a ja piszę. Piszę z ciężką i pustą głową. Jak to się dzieje, że pusta głowa waży najwięcej? Nie wiem. Myślenie dzisiaj boli. Pisanie zresztą też.
Do tego żołądek jakoś intensywnie podryguje próbując uporać się z wczorajszym wkładem. W jelitach bulgocze. Po drugiej stronie oddech nieświeży.

Za chwilę czeka mnie bieg. Noworoczny bieg po samochód. Na oko jakieś 10km przez miasto pełne styranych wódą i szampanem ludzi. Będę mijał te pokurczone i zgarbione korpusy zwieńczone skacowanymi gębami  - a kurwiszon z Endomondo będzie twierdzić, że to ja się żulę. Niesprawiedliwa i mało atrakcyjna perspektywa. Do tego ciemno się zrobiło. Z dobrych wieści  to w telewizji wyje Szpak (pies od bomby albo uciekł, albo zdechł, albo przełączyłem - nie pamiętam). Szpak to jest zjawisko, które mnie męczy - nawet nie tyle uszy, ale oczy. Jest jak jakiś obrazek z powichrowaną iluzją optyczną. Nie mogę patrzeć dłużej niż parę sekund. Ale dobrze, że Szpak jest, bo daje kopa, aby wyjść i wysapać kaca.

Jak już dobiegnę do auta to nim wrócę. Będę jechał powoli, bardzo powoli. Sportową podeszwą adidasa będę subtelnie muskał pedał gazu (efekt Szpaka) i będę płynął leniwie wśród labiryntów krakowskich ulic. Snuł się będę i zamulał. Prawdziwą pogoń za życiem zacznę jutro. Do siego!

Ubieram majtki, dresy, buty  i lecę! "Nie zapomnij kluczyków!" - próbuję sobie jeszcze wbić do łba. Tutaj docieramy do kolejnego fenomenu pustej głowy. Pusta głowa nie jest pojemna.

sobota, 27 października 2018

Skrobnięcie rozruchowe

Dzisiaj zajrzałem na swojego bloga z nieśmiałością podobną do tej towarzyszącej oglądaniu podpasek. Prawie rok tu nie byłem i zupełnie zapomniałem o czym ostatnio pisałem. No tak. Nieporadów Wielki w odcinkach.
Miała to byc własna wersja Paragrafu 22, ale nie udźwignąłem trudu pisania i wymyślania, a poza tym to była tylko chwilowa fascynacja przygłupawym absurdalnym humorem. Co ciekawe Paragraf 22 potrafił mnie i bawić i drażnić, czasem jednocześnie. Na razie porzucam dzieje Nieporadowa, nie wiem czy nie na zawsze. Może kiedyś to jakoś obrobię i sklecę jakieś opowiadanie z nutą rubasznego folkloru.

A co u mnie? 
Zasadniczo, to zależy kto pyta. A że pytam się ja sam, to wszystko w porządku, po staremu. Są małe komplikacje jak to w życiu bywa. Dziś na ten przykład wieszając pranie Bimbasińska odkryła, że moich ubrań jest 33 a jej tylko 7. Kobieta, która uświadamia sobie, że gdyby pranie robiła tylko sobie to mogłaby je robić 5 razy rzadziej stanowi pewne zagrożenie dla wypracowanej z trudem harmonii związku. Nie oszukujmy się, pewnie mi się oberwie za jej poczucie niesprawiedliwości i krzywdy. A jaka w tym moja wina, że ona  tak mało brudzi? Poza tym dzisiaj było kolorowe pranie. Może jak będzie białe to będzie odwrotnie. Zresztą po co to wszystko liczyć i zmieniać. Jest dobrze jak jest.